Vandaag werd het gezelschap weer in tweeploegen verdeeld: Frans, Mies, Jo en Riek gingen naar Amersfoort en de anderen zouden de kant van Renkum opgaan. De lucht zag er niet zo schitterend uit als gisteren. “Wedden Pa”, zei George “dat er voor vijf uur regen valt”. “Ach wat, kwajongen, wat weet jij daar nu van doe niet zo pessimistisch, we houden niet van regen hoor!” “Nou” zei George “toch wed ik er een dubbeltje om”! Maar wij licht zoekende mensen trokken ons niets van al die donkere voorspellingen aan, we gingen uit, basta!

De tocht ging nu door ‘t feestelijk versierde Ede, langs Bennekom, naar Wageningen. Nu ging het steeds langs schitterende landgoederen en villa’s, het eene nog mooier dan het andere en zo naar Renkum, daarna naar Heelsum, Oosterbeek en tot slot vlogen we Arnhem in, we kwamen namelijk van een flinke stijle heuvel de stad binnen rijden. He, he wat was dat een zalige tocht en gelukkig was het ondanks George mooi weer gebleven.

” En nu gauw een kop koffie !” Vader wist wel een gezellig zaakje dus stevenden wij er gezevenen op af. Tsjonge, tsjonge, dat smaakte na zo’n ritje, vooral Herman genoot.

Toen we zo wat opgekikkerd waren, moest er nog het een en ander in de stad gekocht worden voor de picnic, die we dadelijk zouden houden in de bossen en ook nog andere boodschappen. Zo kwamen we in een zaak, waar een snel , portret en karikatuur, tekenaar bezig was. Dat was iets voor ons. Spoedig stonden we er in een kringetje omheen. Het was enig om te zien, zoals die meneer een aardig meisje wist na te tekenen en vlug! in een paar minuten was het al klaar. De jongens stonden gewoon in extase, behalve Hans, die bij z’n eigen dacht: “ph , niks an, dat kan ik ook wel!” Wat een kapsjonis.

Maar ja, we moesten nog verder! Want onze diverse magen begonnen al enigszins te knetteren en sputteren en zo kwamen we al na een kwartiertje aan onze gratis fietsenstalling, waar we na een hartelijke dankbetuiging aan de heren van de “A.N.W.B. ” onze fietsen weer dankbaar in ontvangst namen. Nu een aardig plek voor de lunch opgezocht. Maar dit was gauwer gezegd, dan gedaan. We moesten nog wel 20 flinke heuveltjes op en af voor we in de buurt van Oosterbeek een leuk zitje vonden. en nu maar boterhammen snijden twee broden waren al gauw in de hongerige magen verdwenen en dus moesten ook de heerlijk verse broodjes aangesproken worden, die we voor de securiteit ook nog meegenomen hadden maar voor ‘t laatst hadden bewaard. Nadat we aldus verzadigd waren, aanvaarden we weer de terugtocht, aangezien we weer bijtijds thuis moesten zijn om de voorbereidselen van ‘t diner klaar te maken.

We namen nu een andere weg, n.l. een smal fietspad, dat van Oosterbeek langs Buunderkamp doorliep tot Ede. Maar de wind was intussen flink op komen zettenen we hadden hem bovendien nog stevig tegen. Dat was trappen vooral voor de tandem, maar Moe, die onderhand voor de beste racer niet meer onder deed, trapte plotseling met alle krachtsinspanning mee, zodat het ding spoedig als een pijl uit de boog vooruit schoot, terwijl wij arme ploeters achteraan bleven sukkelen. Zo kwamen we na een flink uurtje al in Ede, maar wat was dat? wat een drukte en belangstelling! op alle hoeken van de straten stond het zwart van de mensen, of liever gezegd wit, want het waren niets als lichte blousjes, shirts, jurkjes, hempjes enz. Vooral in het dorp zelf was het druk, tot we op het laatst niet meer verder konden rijden. Daar stond een mannetje van Hermandad heftig gesticulerend en gilde: “afstappen, afstappen, denk om de heidekoningin, maak plaats”. Spoedig hadden we ons met fiets en al een plaatsje op het trottoir veroverd en wachtte in hevige spanning op de dingen, die komen zouden. “Ja hoor, daar komt wat” Vooraf gegaan door getrommel en muziek en verder door ruiters en boeren paartjes kwam de koningin aanrijden in een schitterend costuum van twee tinten paars, omringd door jongetjes als konijntjes verkleed en op een wagen, omgetoverd als de heide.

‘t Was werkelijk zinnenbetoverend. Nu nog gauw even naar de slager. Maar wat is dat? Zou George nu toch gelijk krijgen! Wat deed die lucht opeens raar. En ja daar vielen warempel drie dikke druppels. George gauw van z’n fiets en z’n regenjas aangedaan, en dit alles glorieus rondkijkend. Maar wij namen er niet de minste notitie van. En nee hoor! ‘t was al weer over. ‘t Bleef wel wat donker, maar toch kwamen we zonder regen behouden thuis.

En nu gauw voor ‘t eten zorgen want we waren nogal laat. Om zes uur uiterlijk zouden de Amersfoorters thuis zijn. Maar met elkaar doe je veel. En nog tien minuten voor tijd was alles kant en klaar. Als die anderen nu maar komen wilden. Kijk, ‘t was al zes uur, vijf over, tien over, waren bleven die snert apen? Kwart over zes, eindelijk bij half zeven kwamen ze afzakken onder een regen van verwijtingen: Is dat zes uur, we zijn uitgehongerd! waar blijven jullie toch? woordbrekers! plakkers! Ondanks het lange staan smaakte het maal toch nog buitengewoon. ‘s Avonds werd onder onderdrukt gelach en gejoel weer een konijn het “Konijnhol” binnengesleept. Dat ging goed! Dat werd een reuze maaltje. En met de hoop morgen nog een stuk of wat van die knaapjes te vangen, gingen we al om half tien naar bed.